Wat maakt Stein voor Dani Strijkers?

"Ik voel me daar op mijn plek. De mensen kennen me, en ik ken hen."

In deze rubriek vertellen trotse inwoners van de gemeente Stein wie ze zijn en wat ze doen in onze gemeenschap. In deze editie maken we
kennis met Dani Strijkers uit Elsloo. Hij is pas 15 jaar oud, maar zijn inzet als vrijwilliger bij verpleeghuis Vivantes La Famille is indrukwekkend. Voor zijn werk kreeg hij pasgeleden een jongerenlintje v n de gemeente – een blijk van waardering die hij meer dan verdiend heeft. We spreken hem samen met zijn moeder Heidi, die natuurlijk beretrots is op hem.

Hoe ziet Dani’s week eruit?

“Dani zit op een zorgschool van Stichting Koraal in Landgraaf”, vertelt zijn moeder. “Hij krijgt daar begeleiding en onderwijs,
en geniet van het sociale contact met zijn klasgenoten. Elke dag reist hij met de taxi op en neer – een ritje van een half uur – en
tóch heeft hij daarna nog energie over om te gaan helpen in het verpleeghuis. “De mensen kennen me daar allemaal,” zegt Dani
trots. “Er zitten 24 bewoners op de afdeling. Sommigen hebben dementie of een hersenbeschadiging. Maar ik heb met bijna
iedereen wel een klik.”

Met sommige bewoners is de band extra speciaal. “Annie Reul is heel bijzonder voor mij. Ze woont nog niet zo lang bij ons, maar we kunnen goed met elkaar praten en lachen. Zij is denk ik rond de 95 jaar. Dat maakt niks uit – als het klikt, dan klikt het gewoon.”

Kunnen jullie iets vertellen over het vrijwilligerswerk dat Dani doet?

“Dani is echt een vrolijke jongen met een warm hart en een sterke drang om iets te betekenen voor anderen”, glundert zijn moeder.
Dani knikt en vult aan: “Daarom doe ik ook graag vrijwilligerswerk bij Vivantes La Famille, Ik kom daar bijna elke dag na school en ook
in het weekend. Dan doe ik de drankenronde, maak een praatje, speel soms een spelletje. En dat doe ik al twee jaar lang, gemiddeld zo’n 25 uur per week.”

Wat begon met af en toe meelopen met zijn moeder – die als verzorgende IG bij La Famille werkte – groeide uit tot een vaste plek waar Dani zich helemaal thuis voelt. “De eerste keer dat ik meeging, vond ik het meteen leuk. Ik zag dat veel mensen zich eenzaam voelden. Toen dacht ik: ik wil ze opvrolijken.”

Dani doet zijn werk met veel verantwoordelijkheid. “Door mijn drankenronde hebben de medewerkers meer tijd voor andere dingen. Dat is fijn, want het is best druk. Natuurlijk laat ik ook wel eens iets vallen – dat gebeurt, maar dan lachen we erom.

Zijn inzet wordt gewaardeerd – door bewoners, personeel én zijn familie. “We zijn heel trots op hem,” vertelt zijn moeder. “Dani heeft een licht verstandelijke beperking: autisme, ADHD en Gilles de la Tourette. Dat maakt het leven soms best pittig. Maar juist daarom is het zo bijzonder dat hij zich op deze manier inzet. Hij heeft extra voelsprieten voor emoties – merkt het direct als iemand verdrietig is. En hij wíl dan ook helpen.”

Waarom is het zo fijn om dit vrijwilligerswerk te doen?

Dani is duidelijk: hij doet dit vrijwilligerswerk omdat hij het echt zelf wil. Niet omdat iemand hem stuurt. “De andere kinderen op mijn
school gamen of spelen buiten. Dat is ook leuk hoor, maar dit geeft me veel meer voldoening. Je brengt anderen iets, en zij geven jou
ook iets terug. Soms is dat een lach, soms gewoon dat ze je naam noemen. Dat raakt me.”

Als het aan hem ligt, blijft hij zich in de toekomst inzetten in de zorg. “Ik weet nog niet precies welke kant ik op wil, misschien met ouderen, of met andere doelgroepen. Ik ben in ieder geval graag onder de mensen. Dat is belangrijk voor mij.”

Dani hoopt dat meer jongeren zijn voorbeeld volgen. “Gamen is leuk, maar te veel is niet goed. Je kunt ook iets doen voor anderen. Ouderen zijn vaak eenzaam. Sommigen hebben geen familie meer. Als jij dan een spelletje met ze speelt of gewoon even kletst, dan maak je hun dag.”

Zijn advies aan andere jongeren? “Gewoon proberen. Loop eens binnen bij een plek waar je vrijwilligerswerk zou willen doen. Kijk of het iets voor je is. Misschien word je wel net zo enthousiast als ik!”

Lees de hele Maaskentjer